The Final Trip

7 Juni alweer… Over 2,5 week sta ik weer op Schiphol! Ik kan wel zeggen dat ik tot nu toe mijn tijd hier nuttig heb besteed. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd optimaal van Australie te genieten, en dat is me gelukt! Met als mooiste afsluiter mijn outback-safari-trip waar ik gisteren van ben teruggekomen...


25/26 – 05 - 2011
Maar voordat ik daarover vertel wil ik eerst nog even verslag doen van de dagen die daaraan vooraf gingen. Want mijn vorige verslag eindigde precies een maand voor mijn vertrek. De week waarin ik mijn verslag plaatste was uiteindelijk lang en vermoeiend en nat en koud en ook een beetje saai. Ik ben veel thuis geweest waar ik heb gewerkt aan mijn verslag terwijl Lynda op vakantie was. (In het kantoor is er teveel herrie, in mijn kamer lekker rustig.)

27 – 05 – 2011
Op vrijdag stond ik ’s ochtends te springen om naar het museum te vertrekken. Naar deze dag had ik de hele week al uitgekeken! Ik zou namelijk op een ‘Behind the Scenes Tour’ gaan. Dat is een speciaal ontwikkelde (best heel dure) rondleiding voor ons publiek. De rondleiding neemt je mee achter de schermen (duh) van het niet te zien krijgt. De echte schatten van het museum. Sue gaf de rondleiding. Zij is een lieve, grappige vrouw met een heul zwaar ozzie accent, ik kan erg goed met haar overweg en was blij dat ik bij haar in de groep zat. Om te beginnen gingen we naar een van de bovenste verdiepingen van het research gebouw. (Het is allemaal zo groot daar dat ik na 3 deuren en 2 gangen al niet meer wist waar ik was.)
We zijn naar een aantal depots geweest waar we verschillende collecties hebben gezien. Om te beginnen: Entemology, insecten. Schitterende vlinders en kevers gezien met allerlei kleuren uit allerlei landen, sommige in privé collecties geschonken aan het museum. Ook was er een lade met wel 100 fruitvliegjes erin. Allemaal verschillende soorten (hoewel ze, zo groot als een speldenknop voor mij behoorlijk op elkaar leken!). Deze moesten nog geregistreerd worden, maar omdat dat geen haast heeft en het druk is in het museum kan dat nog wel even duren..
Vervolgens naar Arachnology, de spinnen! Ik heb de grootste, giftigste, gevaarlijkste en mooiste spinnen van de wereld gezien. Allemaal in potjes helaas. Wel heel erg gaaf! Verder zijn we langs Marine Invertebrates (schelpdieren en bepaalde vissoorten), Ornithology (vogels), Ichtyologie (vissen) en de Pacific Collection geweest. Achterin het depot van de vogels lag een speciaal object. Een bedsprei gemaakt uit allemaal huidjes van de platypus (vogelbekdier)! Heel zielig om te zien, want de platypus is een zeldzaambeestje, ik heb er hier in Australië nog geen (levend) gezien. Zelfs in de dierentuin niet… Ook was er een showcase met daarin een Marsupial Lion, een uitgestorven diersoort, heel speciaal om dat mooie beestje te zien, helaas kunnen we ze niet meer in het echt bewonderen. 99% Van alle spullen die het museum in bezit/beheer heeft, staan in het depot. Maar 1% van de collectie is zichtbaar voor publiek. Wat voelde ik me speciaal dat ik een kijkje mocht nemen tussen al deze schatten! Geweldige dag was het, ik heb zo ontzettend genoten, dit ga ik zeker niet meer vergeten, de mooiste museumervaring tot nu toe! Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden tijdens de tour, dus ik hoop dat ik al die herinneringen nog lang ga onthouden!

Die avond zijn we weer losgegaan in de Ivy. Ik ga hier echt 3 keer zo vaak stappen als ik in Nederland doe! Maar het moest, want het zou Ruben’s ‘laatste’ stapavond zijn. Steeds meer mensen vertrekken uit het huis, het aftellen is echt begonnen. Maar het was wel een topavond, kan ook niet anders wan de Ivy is een tent waar wij het altijd wel gezellig kunnen maken met zijn allen. Extra dank ook aan de flessen sparkling wine!

28 – 05 - 2011
Op zaterdag heb ik een beetje brak in bed gehangen en ben ik naar de Westfield geweest. De trip naar de outback kwam steeds dichterbij dus er moesten nog wat inkopen worden gedaan, onder andere een vliegennetje, extra korte broek, travel pillow.. etc. ’s Avonds hebben we met zijn allen een film gekeken, mijn geld vliegt er doorheen hier, 3 keer in de week stappen zit er momenteel niet in, bewaar het liever voor als ik straks bijna weg ga!

29 – 05 – 2011
De zondag was heerlijk. Ik had al een mooi plan gemaakt. In de ochtend zou ik lekker gaan zwemmen met Fleur en Marit en in de middag naar het museum. Voor ’s avonds zouden we afwachten wat het weer ging doen, het wordt hier echt maar slechter en slechter dus plannen we vaak last minute uitstapjes.
Vroeg, maar niet al te vroeg natuurlijk, zijn we naar Phillip Cook Aquatic en Fitness Centre vertrokken. Daar was het superdruk, families, krijsende kinderen.. Ik denk dat ik de volgende keer toch maar weer doordeweeks ga! Maar wel heerlijk 2 km gezwommen (40 baantjes zijn dat!!) En ook nog eens 275 buikspieroefeningen gedaan. Wat was ik trots :P
Fris en fruitig daarna op naar de Hyde Park Barracks, die er praktisch naast liggen. Dit museum was vroeger de plek waar de gevangenen naartoe gebracht werden. Het heeft ook als government building en vrouwenhuis gediend.
De tentoonstelling die nu te zien is in Hyde Park Barracks heet Convict Sydney en gaat voornamelijk over het leven van de gevangenen die er hebben gewoond. Heel indrukwekkend om te zien. Het is in 1819 gebouwd voor de mannen en jongens die er vanuit Engeland naartoe werden getransporteerd. Er waren 3 soorten straffen; 7 jaar, voor bijvoorbeeld zakkenrollen. 14 Jaar, voor bijvoorbeeld fraude. En levenslang. Als je een moord had gepleegd! Niet mis dus!
De gevangenen in Hyde Park Barracks hadden het echter niet slecht, het leven was er best prima, niet zoals in een concentratiekamp ofzo. Maar je moest je netjes gedragen, anders kreeg je zweepslagen – een luguber stukje van de tentoonstelling. De mannen en jongens moesten werken van sunrise tot sunset en gingen daarvoor de stad in, zij hebben de oudste wijk van Sydney (The Rocks) opgebouwd. Je zou dus kunnen zeggen dat de stad is gaan groeien vanuit de handen van de Engelse criminelen. Hoewel criminelen dus een groot woord is in vele gevallen! Het was een hele interessante tentoonstelling, veel geleerd over het verleden van Sydney!
http://www.hht.net.au/whats_on/highlights/exhibitions/convict_sydney

Voldaan naar huis voor heerlijk zelf gemaakte tapas en een film! (Het was geen fijn weer.)

30 – 05 – 2011
Op maandag ben ik ‘vrij’ geweest. Van werk voor het museum is niet veel gekomen, ik heb me vooral gestort op uitslapen, boodschappen en het in pakken van mijn tas, want..
Op dinsdag zou mijn mooiste reisje van mijn verblijf in Australië gaan beginnen.. OUTBACK SAFARI!

31 – 05 – 2011
De trip kon eindelijk beginnen! Op dinsdag vertrokken Marit, Ron, Tessa, Leonie, Marije en ik na een laatste maaltijd met De Eetclub richting Sydney Domestic Airport. Deze keer werd ik eruit gepikt voor de bom-controle, maar we zijn inmiddels doorgewinterde reizigers, dus daar keek niemand van op. Omdat we weer goed op tijd waren begon het weer met wachten op het vliegtuig naar Melbourne. Daar kwamen we om 23:40 uur aan. Maar onze vlucht naar Alice Springs ging pas om 08:15.. Wat betekende dat we een nachtje op het vliegveld door moesten bregen, want er was te weinig tijd om een hostel te boeken. (Beetje zonde, we zouden er dan maar een paar uurtjes kunnen slapen..!) Dus hebben we een plekje gezocht in een hoek met stoeltjes waar we onze spullen hadden neergekwakt. Natuurlijk eerst naar de Mc Donald’s want je verveelt je kapot als je 7 uur op een vliegveld moet wachten dus ga je maar eten. Om een uur of half 1 was ik toch wel moe dus heb ik een bedje gemaakt van wc-papier (tapijt was te smerig) en zijn we allemaal ons nestje in gekropen voor een helse, korte nacht op Melbourne Tullamarine!

01 – 06 - 2011
De volgende ochtend waren we allemaal ijskoud en gebroken. Bleek dat we naast de deur waren gaan liggen. Het was al flink druk op het vliegveld, mensen met een vroege vlucht natuurlijk. En wij lagen daar nog, half opgevouwen op de grond. Uiteindelijk hebben we onszelf met flinke spierpijn van het tapijt gehesen en zijn we op zoek gegaan naar ontbijt. Toen ging de tijd ineens gelukkig sneller en konden we de kist weer in. Op naar Alice Springs! Omdat we met Tiger Airways, de budgetmaatschappij vlogen hadden we enige vertraging, maar rond de middag waren we dan eindelijk in de outback!
De temperatuur was ook al echt prima, toen we op het vliegveld waren aangekomen zijn we meteen heerlijk in het zonnetje gaan zitten. Genieten!
We werden vanaf het vliegveld opgehaald door een busje van Haven, ons hostel. Maar toen we daar aankwamen bleek dat we pas om 14:00 uur konden inchecken. Daarom zijn we eerst maar even het dorpje in gelopen.
Alice Springs is vernoemd naar de vrouw van Sir Charles Todd. Todd was wetenschapper en heeft de telegrafie lijnen in Australië gebouwd. Bijna alles in het stadje is naar hem vernoemd (Todd’s River, Todd’s pub.. etc.) behalve de naam van het stadje zelf, die komt van zijn vrouw, zij heette Alice.
Alice Springs heeft slechts 27.481 inwoners. Eigenlijk moeten we dus dorp zeggen! De dichtstbijzijnde steden zijn Port Augusta in South Australia op 1007 km en Darwin op 1305 km…
Er wonen heel veel Aboriginals. Ik dacht dat het een idyllisch, romantisch, western-achtig dorp zou zijn, maar het lijkt precies op andere dorpen in Australië. Het is alleen overal ontzettend droog (geel gras) en het ligt tussen de rode bergen, heel mooi!
Onderweg naar ons lunchadres kwamen we door een parkje waar het stikte van de Aboriginals. Moderne Aboriginals dus. Best wel eng. Ze stinken, schreeuwen, hebben vieze kleren aan, nauwelijks tanden in hun mond en de meesten waren ook nog eens dronken. Ik vond het schrijnend, zo zielig voor ze! Jammer om te zien dat zij hun eigen plekje voor de ‘witten’ hebben moeten afgeven. Sommigen maken er echter het beste van. Zoals de kunstenaars die hun werk verkopen op straat. Ik was meteen verkocht toen ik het werk van een van hen zag. Zij had zulke mooie dingen! Maar niks gekocht, we hadden honger dus zijn we doorgelopen…
Daarna hebben we ingecheckt in het hostel en na een vlugge douche zijn we boodschappen gaan doen voor de avond. We hebben wijn ingeslagen voor tijdens de outback safari en inkopen gedaan voor het eten. In het hostel aangekomen hadden we een beetje veel meegenomen. Er kwam een pasta salade op tafel waar een weeshuis van kon eten! Een meisje vroeg aan mij: “how many people are you feeding”? hahaha! Maar een volle buik was belangrijk, want de volgende dag moesten we al heel vroeg op!
De nacht in het hostel was koud, we hadden alleen maar een dun laken om onder te slapen en de receptie was al dicht! Dus ook de tweede nacht van onze trip niet heel lekker geslapen…
Toen ik in bed lag besefte ik ook nog eens dat de eerste dag van juni, de maand waarin ik weer wegga uit Australië ook alweer afgelopen was. Ik heb best een rotnacht gehad!!


02 – 06 – 2011
Op donderdag werden we al om 6:00 opgehaald door onze gids van Adventure Tours. De trip kon dan eindelijk echt echt echt beginnen! Spullen in de bus gegooid, nog even langs het kantoor om de inschrijving te bevestigen en slaapzakken te halen en Hoppa! De outback in!
Omdat ik altijd wagenziek word mocht ik de hele trip lekker voorin zitten naast onze gids Rachel. Een echte lachebek, ze barstte in een lachbui uit na elke zin die ze zei haha! En dat waren er veel, want net zoals de Blue Mountains tourguide heeft ook zij continu tegen me gepraat. Het hield niet op, vanaf de eerste minuut heeft ze haar hele levensverhaal tegen mij verteld. Wel leuk hoor! Heel gezellig voorin het busje. We hadden muziek van de Ipod van een van de jongens die mee was op de trip. Goeie muziek! Echte roadtrip klassiekers, dat had hij mooi uitgekiend. En zo vlogen de eerste uurtjes van de safari voorbij.
Onze eerste stop was al na 2 uur rijden. We gingen naar een camel farm. Daar konden we ontbijten, naar de wc, een tamme dingo aaien, kangaroos bekijken én, voor 6 dollar een kameel berijden! Wij natuurlijk meteen op die kamelen gaan zitten, was echt lachen, ze rennen ook een stukje en dat hobbelt flink! Was weer hilarisch. Maar we hadden maar 20 minuten dus moesten we gauw genoeg alweer terug in de bus.
De volgende stop was bij een Australische Shell! Gauw foto’s gemaakt om naar het werk te sturen natuurlijk!
Het was uiteindelijk bijna 7 uur rijden (440 km), en tegen de middag zagen we dan toch echt de rode rots, ULURU opdoemen in het landschap. Bijna tranen in mijn ogen, want hier had ik zo lang op gewacht! Rachel vertelde ons dat we er die middag al naartoe zouden gaan. Maar eerst naar het kamp in Yulara, voor lunch. We kwamen bij een soort grote buitenkeuken aan met afdakje en een kampvuur. Onder het afdak een lange tafel om aan te eten, en gezellige houten bankjes rond de vuurkorf. We hebben heerlijke sandwiches klaargemaakt en in de zon gezeten. Omdat er geen wasbak was hebben we primitief afgewassen met koud water in 2 teiltjes.
Onze spullen hebben we de hele trip bij ons gehouden, er was een trailer waarin we alles kwijt konden. Omat het kamp niet veel voorstelde konden we daar niet alles laten liggen, maar gelukkig hoefden we niet te sjouwen. We reden rond 14:00 uur richting ULURU. Waar we ons eest hebben staan vergapen aan hoe groot dat ding eigenlijk is! Ik dacht echt dat ze kleiner zou zijn, maar ze is maar liefst 348 meter hoog (hoger dan de Eiffeltoren dus!). Vervolgens heeft Rachel ons meegenomen voor een mini-guided tour, de Mala-walk. Rachel heeft veel verteld over de Aboriginals die in de buurt van de Uluru zijn geweest en er soms nog komen voor een ceremonie. De Uluru is een heilig plek voor hen. Alleen mannen mogen hem beklimmen, als ze in hun leven genoeg hebben bereikt, een aantal stappen hebben doorlopen. Dus daarom willen ze liever niet dat wij, toeristen over hun icoon gaan banjeren. Het is voor hun hetzelfde als wanneer wij een diploma zouden krijgen zonder gestudeerd te hebben! Ik ben er dan ook zeker niet op geklommen. We kregen de optie van de gids om de base walk te doen, om de Uluru heen lopen. Das dus 10,6 km! En dat hebben we gedaan. Rachel kon niet mee met de groep, want er waren 4 (domme) toeristen in onze tour die de Uluru wilden beklimmen. Zij moet dan aan de voet van de rots blijven voor als er met hen iets gebeurt.
De base walk was 2,5 uur lopen (Eigenlijk 2 uur, maar wij moesten uiteraard de nodige fotomomentjes inplannen!). Gelukkig prima te doen, hoewel het 24 graden was, niet niet te warm en zeker niet te koud! We hebben ook maar meteen onze vlieggennetjes tevoorschijn gehaald want het stikt er dus van de kleine vliegjes! Die kruipen overal in. In je oren, je neus en je mond als je die niet goed dichthoud! Daarom was een netje geen overbodige luxe, hoewel wij klagende Nederlanders de enige waren die er een bij hadden. Bij Rachel, de gids zat er een vlieg ongeveer in haar oog die ze gewoon negeerde! Haha als je daar een tijdje bent geef je er volgens mij ook niets meer om. De walk liep langs de voet van de berg en soms een stukje er vanaf voor de mooiste zichtpunten. En het was een supergave ervaring! Ik kon maar steeds niet geloven dat ik echt om de Uluru heen aan het wandelen was! Het is een schitterende plek, een heilige plek. Je mag ook niet overal foto’s maken, er staan talloze bordjes waar het niet mag! Als je het toch doet en een ranger betrapt je of kijkt in je camera naar de foto’s dan is de boete soms wel $5000! Dus de meeste stukken moeten we maar onthouden en herinneren. De rots ziet er trouwens heel anders uit dan ik dacht en altijd op de foto’s zag! Er zitten bijvoorbeeld ook heel veel gaten in enzo. De Aboriginals geloven dat De MOL dat heeft gedaan. En De Mol let op je of je je netjes gedraagt, anders komt ie achter je aan en heb je ongeluk. Karma dus. Haha nou we hebben het geweten want we durfden nog geen vliegje meer dood te slaan toen we dat gehoord hadden. Hoewel Ron dat natuurlijk wel heeft gedaan!! Oohh!
Toen we weer bij de bus aankwamen waren we nog bijna te laat geweest! Snel naar het uitzichtpunt rijden waar we de zonsondergang gingen bekijken. Ook al zo een surrealistische ervaring. Sta je daar ineens, naar de Uluru te kijken! Wellicht met 100 andere toeristen, maar het gevoel wat ik op dat moment had was echt magisch. Zo gaaf om op die geweldige plek te zijn, de besefmomentjes bleven maar komen. Natuurlijk hele mooie foto’s gemaakt van de berg met de lucht die van geel naar blauw naar roze naar paars ging, fantastisch!
We kregen ongeveer 40 minuten om nog van het fenomeen te genieten voordat we weer terug in de bus moesten, terug naar Yulara waar ons kamp was. Omdat wij hadden afgewassen konden we lekker gaan douchen en hoefden we niks voor het avondeten te doen. Blij dat ik was! Want als de zon weg is, koelt het mega hard af daar in de outback! De douches waren niet geweldig. Vraag me niet hoe, maar ik moest bijna in de muur kruipen om warm water over me heen te krijgen, zo een zielig pisstraaltje kwam er uit de kraan! Maar dat is ook begrijpelijk, Australie heeft natuurlijk enorm water tekort, helemaal in die droge outback daar :p. Toch lekker opgewarmd weer terug naar het kamp. Schone kleren aantrekken had geen zin want het was overal stoffig, rood zand en na 5 minuten was je toch alweer vies. Dus daarom heb ik dezelfde kleren maar weer aangetrokken (bah) maar een extra lange broek, dikke sokken, een trui en muts toegevoegd. Het beloofde een koude nacht te worden (4 graden of minder!).
De avondmaaltijd was geweldig. We hebben Kangaroo, camel en beef gehad! Lekker vlees! En ook nog salade erbij. Wat een feestmaal! En dat hadden we ook echt wel verdiend na die wandeling. Kangaroo en camel zijn heel erg mager. Hoewel, die gefabriceerde worstjes die wij hadden zullen best het nodigen vet hebben bevat, maar het was toch een soort van fijn idee dat we heel gezond aten.
Daarna was het tijd voor het kampvuur. Heel gezellig gekletst en onze meegebrachte drank meegenomen. Maar we zijn toch op tjid naar ‘ bed’ gegaan, want we zouden de volgende ochtend voor zonsopgang al vertrokken moeten zijn...
We sliepen in een swag. Dat is een soort slaapzak en tegelijkertijd een eenpersoons tent. In de swag zit een matrasje wat verrassend zacht ligt! En je ritst het ding dicht, net zoals een slaapzak. Er zit een flap bovenop die je dicht kunt klappen zodat je helemaal ingepakt ligt. In de swag moet je dus met kleren aan, en een goede slaapzak! Anders is het echt te koud. We hebben ons opgewarmd bij het vuur voordat we erin kropen en gek genoeg hadden we het zelfs warm toen we erin lagen! Maar dat duurde niet lang, als je ’s nachts wakker wordt is het echt wel koud! Ik heb heerlijk geslapen en ben maar een paar keer wakker geworden. Niet door medereizigers, en ook niet door de wilde dingo’s of muizen die met hordes tegelijk door het kamp kropen gelukkig! Heerlijk geslapen! Super gaaf om een keer te doen!

03 – 06 - 2011
Op vrijdag dus kei vroeg op! We moesten zorgen dat we voor 6 uur hadden gedouched, gegeten en onze spullen hadden opgeruimd. Ook de afwas moest gedaan zijn, swags opgerold en de wagen weer ingeladen. Best wel wat te doen dus! En das maar goed ook, want om kwart over 5 ’s ochtends is het zo koud dat je maar beter meteen vanuit je swag aan het werk kunt gaan. Douchen heeft trouwens niemand gedaan volgens mij, veeeel te koud haha!
We een uitkijkpunt gereden aan de andere kant van de berg, om daar de zonsopgang te gaan bekijken. Hoewel we Uluru dus al gezien hadden was het toch weer een geweldig moment om daar te staan. Dubbel zo dik ingepakt als de dag daarvoor, met mutsen op, handwarmers bij ons en een goed humeur gelukkig. Wat was het geweldig mooi om daar te staan!
Toen de zon echt op was mochten we gelukkig weer het warme busje in en reden we naar het Cultural Centre bij het National Park. Daar konden we even opwarmen, en wat meer leren over de Aboriginal Cultuur. Er hingen talloze verhalen aan de muur, we hadden helaas niet genoeg tijd om alles te lezen. Ook waren er wapens te vinden en er hingen heel veel foto’s erg mooi. Natuurlijk was het geheel versierd met de nodige Aboriginal Art. Het leukst van alles vond ik het ‘ sorry-book’. Dat is een boek met talloze brieven van mensen over de hele wereld die tijdens een bezoek aan Uluru een stukje steen meegenomen hebben en daar spijt van hebben gekregen. Er waren brieven bij van mensen die achteraf beseften dat het dus niet netjes was, maar ook brieven van mensen die echt geloofden dat ze alleen nog maar ongeluk krijgen door de steen die ze meegenomen hadden! Er zaten echt superzielige verhalen tussen. En bij het boek lagen alle stukjes steen die teruggestuurd waren naar waar ze vandaan kwamen :) Heel indrukwekkend.
Na het bezoek aan het Cultureel Centrum gingen we naar Kata Tjuta. De andere rotsformatie in het National Park. Kata Tjuta is groter dan Uluru, 546 meter hoog om precies te zijn! Maar Uluru is bekender, omdat deze maar uit 1 steensoort bestaat en Kata Tjuta uit meerdere soorten. Op Kata Tjuta mag je ook lopen, niet overal natuurlijk, maar er is een mooi pad aangelegd om te wandelen. Hoewel, wandelen, soms was het nog best zwaar! We hebben een walk gedaan van 6 `a 8 km die van plat naar steil en steil naar plat ging. Hele mooie uitzichten gezien!
Toen we terug kwamen bij de bus waren we ineens Leonie kwijt. Die zat met een bloedneus op de wc. Nog zo’n fijne bijkomstigheid; de lucht is zo droog en stoffig dat je hele neus dicht gaat zitten en de inhoud keihard wordt. Bij iedere snuit heb je weer een stukje outback in je tissue :P. En je kunt er dus ook een bloedneus van krijgen. Gelukkig heb ik daar geen last van gehad.
Weer aangekomen in het kamp voor lunch hebben we alles weer uit moeten pakken en lekkere burgers gebakken. Heerlijk vlees, ‘ verse’ broodjes en salade. Ik had met mezelf afgesproken dat ik geen tweede keer langs het buffet mocht gaan, maar het was zooo lekker! En zooo verdiend! Ik moest wel dubbel opscheppen!
Na de lekkere lunch zijn we doorgereden naar ons volgende kamp, bij Kings Canyon. Dat was weer 4 uur rijden verder! Langs de weg zagen we nog een wilde Kameel! Heel gaaf! Maar Rachel kon helaas niet meer stoppen. Volgens de wet mag je een wilde kameel houden als je ‘m vangt haha! Australie heeft ook nog eens de grootste populatie wilde kamelen ter wereld, nooit geweten! Tijdje terug liepen er nog zeker een miljoen wilde kamelen rond in de outback! Wel gek dat we er dan maar 1 hebben gezien, ze verstoppen zich blijkbaar goed.
Ook tijdens deze rit weer de nodige stops gehad, onder andere bij het uitkijkpunt naar Fooluru! De nep-Uluru! Dat is een tafelberg middenin het landschap. Veel mensen zien deze berg aan voor Uluru, maken een foto en draaien weer om! Zonde! En als je goed kijkt lijkt ie er wel op, maar ziet er tegelijkertijd heel anders uit haha!
Toen we in ons kamp aankwamen was het al bijna donker. De wilde dingo’s slopen om ons heen en de muizen liepen ook al rond de tafel! We zijn een fijne douche gaan pakken en hebben daarna weer genoten van een heerlijk avondmaal: spaghetti! Weer even een lekkere studentenmaaltijd, hoort erbij!
Het kampvuur was de tweede dag ook superleuk! Meteen na het eten aangestoken, want het was alweer flink koud. We hebben allerlei spelletjes gedaan: “ Who can see the moon in the spoon?” en “ Pick up the box”. De eerste ga ik niet verklappen, want die speel ik misschien nog wel ooit. “ Pick up the box” was erg leuk. We moesten om de beurt met onze mond een cornflakes doos van de grond pakken zonder met handen of knieen de grond te raken. Vet moeilijk! Ik ben wel lenig, maar moest het als een van de laatsten uiteindelijk helaas toch opgeven. Was wel echt hilarisch om iedereen te zien frotten met die doos en het zoeken naar de juiste houding! Was wel een goede oefening want ik had het alweer warm genoeg gekregen om op de juiste temperatuur in mijn swag te kruipen. Iets later dan gepland gingen we slapen.
Rachel vertelde ons dat ze de lamp aan ging laten, dan zouden de dingo’s wel weg blijven. Als we toch een dingo zouden zien of horen bij onze slaapzak (ze nemen zelfs je schoenen mee als je die niet verstopt!) dan moesten we maar even “ Fuck off!” roepen hahaha.
Middenin de nacht (?) geen idee hoelaat werd ik wakker. Was ook echt ineens alert en kon niet meteen weer inslapen. Gelukkig was het niet koud. Ik heb toen de flap van mijn swag open gedaan en naar de sterrrenhemel liggen kijken. Geweldig! Dit was echt een van de mooiste momenten van mijn verblijf hier in Australie. Lag ik daar zomaar, onder de 10000 sterren. Het was ook heerlijk rustig, in de verte hoorde ik wilde dingo’s huilen en er snurkten gelukkig ook niet al teveel mensen. Ik heb 2 vallende sterren gezien. Dus ook 2 wensen mogen doen! Dat was mijn true moment with nature, ik heb me nog nooit zo blij gevoeld!

04 – 06 – 2011
De volgende ochtend mochten we uitslapen. Tot 6 uur! Omdat het de vorige avond iets later was geworden dan de bedoeling was, mochten we wat langer blijven liggen. Iedereen was best wel moe nog, en uiteindelijk gingen we pas om half 8 bij het kamp weg! Wel even een standje gekregen van Rachel, die was daar niet echt blij mee :P
We vertrokken naar Kings Canyon, niet ver rijden gelukkig, voor een trek van weer 8 km die 3 uur zou gaan duren. In Kings Canyon zitten meerdere rustpunten en uitkijkpunten en ook de klim is weer wat zwaarder. Rachel vertelde onderweg ook weer heel veel verhalen. Over de planten, de bomen en zelfs over een zogezegd zeldzaam beestje dat ze ineens in een boom zag zitten! Wij allemaal kijken en foto’s maken.. Bleek het een knijppoppetje van een mini koala te zjin dat een van de gidsen in de boom had gestopt hahaha! Voelden wij ons even heul erg dom. Ik vond het al raar dat dat ding niet bewoog,...
Rachel heeft ook verteld hoe de canyon ontstaan is, dat er vroeger zee was en we hebben een fossiel gezien van een schelp die daar gevonden is!
Ook zijn we naar de Garden of Eden en de Waterhole geweest, dat zijn de enige plekjes met water in de Canyon. Heel mooise stukjes paradijs, middenin de outback! Natuurlijk hebben we weer 100en foto’s gemaakt. Dit was wel de mooiste trek die we gelopen hebben. De uitzichten waren fenomenaal, de afgronden diep en de natuur overweldigend...
Na deze fantastische laatste tocht moesten we helaas alweer terug naar de bus. Nu ik het zo beschrijf bestef ik hoe snel de dagen voorbij zijn gegaan.
We zijn naar een ander kamp gereden waar we nog gelunched hadden. Veel vrouwen in de groep, dus mega veel eten over! Er was couscous, salade, vlees, chili, custard en koekjes! Ook nog maar wat in de tas gedaan voor onderweg! Tessa was zo slim om de vogels in het kamp te gaan voeren, waardoor ze met hordes tegelijk achter ons eten aan kwamen! Flink gelachen weer!
Omdat Kings Canyon al op de route richting Alice Springs ligt hoefden we niet in een keer zo ver te rjiden als de eerste dag, hoewel het toch een behoorlijke tocht was. Ik heb weer lekker de hele weg met Rachel zitten kletsen, over vanalles en nog wat gepraat... Ineens zagen we de grootste roofvogel van Australie voor de auto vliegen! Gelukkig hebben we het arme beestje niet aangereden, maar het scheelde niet veel. En mooi! Ik verbaasde me er nogmaasl over, hoeveel gave dingen kun je zien tijdens een trip!! Helemaal gelukkig weer.
Toen we Alice Springs binnenreden hebben we nog een klein ongelukje gehad, Rachel had een kat aangereden.. aah..
We werden weer afgezet bij hetzelfde hostel en konden meteen inchecken en naar de kamer. Heerlijke douche gehad. Al het stof weer van ons afgespoeld, hele douche was rood en ook geen schone kleren meer over!
Rachel had gereserveerd voor ons in The Rock Bar, een backpackers restaurantje. Daar zijn we gaan eten, genoten van een lekker $10 meal :). We waren met ons kleine groepje en er waren ook nog een paar anderen die we hadden ontmoet bij de tour. Heel gezellig hebben we samen gegeten en daarna nog een drankje gedaan in een andere bar. Omdat het niet warm is ’s avonds en het geen stapavond was zijn we redelijk vroeg naar het hostel gegaan. Lekker naar bed.
Eenmaal in bed moest ik aan de vrouw met de tekeningen denken die ik op woensdag had gezien. Ik kon dat ene kunstwerk dat ze had gemaakt maar niet uit mijn hoofd krijgen. Ik had al aan Rachel gevraagd hoelaat de straat verkopers naast de weg gaan zitten maar ze zei dat dat verschilt. Soms is het half 9, soms half 10. Wij zouden de volgende dag al om 11 uur vliegen en het busje naar het vliegveld zou ons om 9:15 ophalen! Maar die tekening… die ging maar niet uit mijn hoofd!

05 – 06 – 2011
Daarom ben ik zondagochtend heel vroeg naar het centrum van Alice Springs gelopen om te kijken of die vrouw er al zat. Ik wist nog precies waar ik haar had gezien. Ben om half 9 al weg gegaan uit het hostel, eerder gegeten dan de rest en gezorgd dat mijn tas klaarstond voor vertrek. Om iets voor 9 kwam ik aan in de straat waar we een paar dagen eerder waren geweest. Maar ze zat er niet. Ik vond het meteen heel erg, heb nog even op het hoekje van de straat gestaan, het park in gekeken, maar ze was gewoon nergens te bekennen. Voor haar was het natuurlijk ook zondag morgen ;). Toen ben ik nog even heel snel een galerie in gelopen. Maar ik zag natuurlijk niks naar mijn smaak. Het moest alleen maar die ene tekening zijn. Toen vroeg ik aan de man van de galerie of hij wist hoelaat de straatverkopers kwamen, maar hij wist het ook niet, het verschilt echt altijd. Ik vertelde hem dat ik een tekening had gezien die ik wilde hebben en beschreef het werk. Tot mijn grote verbazing zei hij “I’ve seen that! Selma brought it in a couple of weeks ago, must be around here somewhere!”. Dus toen ben ik al seen gek met hem de galerie door gaan zoeken naar de tekening die in mijn hoofd zat en…. IK VOND HEM!! Ineens zag ik het werk hangen, tussen wel 1000 andere werken, geluk bij een ongeluk want het was al 9:00 en ik moest echt weg. Helaas was het werk veel te duur. Maar, omdat ik de man had verteld hoe graag ik het wilde, en hij zag dat ik het niet uit mijn hoofd kreeg, mocht ik het kopen, voor de helft van de prijs!! Ik was zoo blij! Echt niet normaal. Helemaal gelukkig terug gerend naar het hostel. Onderweg werd ik gebeld, het busje zou over 2 minuten naar het vliegveld vertrekken!! Dus nog harder rennen.. maar.. ik heb het gehaald! Alles goed en wel, zat ik uiteindelijk in het busje naar het vliegveld. Moesten we helaas al weer gedag zeggen tegen Alice Springs en de Outback. Na een vlucht van ongeveer 2,5 uur kwamen we weer aan in Melbourne. Daar moesten we weer wachten… Natuurlijk ons kamp opgezet bij de Mc Donald’s en rondgestruind op het vliegveld dat wij inmiddels al best goed kennen. Toen we konden inchecken voor de laatste vlucht Melbourne-Sydney kregen we leuk/slecht nieuws. Onze vlucht was gecancelled. Dat betekende dat we die dag niet meer naar huis konden. De volgende vlucht was pas om half 9 de volgende ochtend. Dus.. geen vlucht naar huis.. te laat voor stage.. oh oooh! Maar, Tiger Airways bood ons een hotel aan op hun kosten. Dat hebben we natuurlijk gedaan! En toen we daar aankwamen? MOOOOI!! Een supersjiek hotel, met zwembad, sauna, bubbelbad en een kingsize bed. Echt een geluk bij een ongeluk want we hebben met zijn zessen nog een heerlijk luxe avondje gehad :D. Ook eindelijk een goede nacht gehad. Beter dan de hostels, beter dan vliegveldtapijt en ook wel beter dan het stagehuis.. Een echt schoon groot heeeeerlijk zacht bed. Thank you Tiger!

06 – 06 – 2011
En de volgende ochtend heul vroeg weer de taxi in! Ontbijtje op het vliegveld en eindelijk terug naar Sydney zonder vertraging… We waren weer thuis!
Het is echt een fijn gevoel dat terugkomen in Sydney ook echt voelt als thuiskomen!
Ik hoefde maandag gelukkig niet meer naar stage want mijn begeleidster was er zelf ook niet, dus kon ik vast aan de slag met de was. Pff nou echt niet normaal hoe rood mijn schoenen waren! En hoeveel bruin/rode drab er uit mijn kleren is gekomen, the red centre heeft zeker wel zijn sporten achter gelaten! Maar het was het helemaal waard.,

De trip was geweldig!
Het is bijna niet in woorden te vatten wat ik heb meegemaakt. In een paar dagen tijd heb ik zulke mooie dingen gezien! Ik ben echt heel blij dat ik dit gedaan heb. Ben natuurlijk nog maar net thuis, dus alles zit nog vers in mijn geheugen en ik heb ook geprobeerd om alles gedetailleerd en zo goed mogelijk op te schrijven. Ik hoop dat ik een kleine indruk van dit geweldige land naar Nederland heb kunnen sturen.

Ik ben verliefd geworden op Australië!

Liefs Marloes